Στη «διάλυση» 632 αλιευτικά σκάφη

O Αγ.Νικόλαος, ένα από τα 632 υποψήφια θύματα.


Το συνολικό ποσό το οποίο θα διατεθεί για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής, όπως ανακοινώθηκε από το ΥΠΑΑΝ, ανέρχεται στα 40,7 εκατ. ευρώ. Τα σκάφη τα οποία θα υπαχθούν σε αυτές τις ρυθμίσεις θα πρέπει να έχουν διαλυθεί έως τα τέλη Φεβρουαρίου 2012. Παράλληλα, ολοκληρώνεται η διάλυση 315 αλιευτικών σκαφών για τα οποία διατέθηκε κονδύλι ύψους 18,7 εκατ. ευρώ. Αιτήσεις για το νέο πρόγραμμα θα υποβάλλονται στις αρμόδιες υπηρεσίες έως το τέλος του χρόνου.
Να σημειωθει πως μέσα σε 19 χρόνια χάθηκαν 4.912 σκάφη. 3.025 τρεχαντήρια, 600 γαΐτες, 148 καραβόσκαρα, 114 λίμπερτυ και 1.023 άλλα σκαριά. Η πολιτική απόσυρσης αλιευτικων σκαφων δεν ήταν σχεδιασμένη με την έννοια της διατήρησης του ναυπηγικού πλούτου. Τα ποσά που δεσμεύτηκαν για τη διάλυση σκαφών ήταν 55 φορές περισσότερα από τα αντίστοιχα για την διατήρησή τους. Αυτή η πρόβλεψη δημιούργησε ένα ασφυκτικό πλαίσιο σε ότι αφορά στην απορρόφηση των κονδυλίων.

Η δυνατότητα μεταβίβασης ενός σκάφους υπήρχε μόνο για μουσειακή ή ερευνητική χρήση. Παρά το γεγονός ότι ο ψαράς έπαιρνε το σύνολο της αποζημίωσης που θα έπαιρνε αν διέλυε το σκάφος παραχωρώντας το σε ένα τέτοιο φορέα, το πρόγραμμα δεν λειτούργησε επειδή δεν υπήρξε μεγάλη προθυμία από πλευράς φορέων. Στην περίπτωση κατά την οποία ο ψαράς επέλεγε να μεταβιβάσει το σκάφος του σε ιδιώτη προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για άλλο σκοπό εκτός της αλιείας, ελάμβανε το 50% της αποζημίωσης που θα ελάμβανε αν το διέλυε. Ενώ το μέτρο φαίνεται λογικό με την έννοια ότι ο ιδιώτης ο οποίος θα το χρησιμοποιήσει θα έχει οικονομικά οφέλη από αυτό και κατά συνέπεια θα μπορούσε να καταβάλει κάποιο τίμημα, στην πράξη το μέτρο δεν λειτούργησε.

Τα παραπάνω αποτελούν συμπεράσματα της Μελέτης του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών και ειδικότερα του Ινστιτούτου Θαλάσσιων Βιολογικών Πόρων (Αργύρης Καπανταγάκης, επιστημονικός υπεύθυνος, Λάμπρος Λιουδάκης, συλλογή πληροφοριών, Ελευθερία Παληκαρά, διαχείριση των πληροφοριών, John Laurijsen, διαχείριση βάσεων δεδομένων, Αντώνης Κολουντζάκης, επιμέλεια φωτογραφικού υλικού) την οποια χρηματοδότησε το Κοινωφελές Ίδρυμα “Ιωάννης Λάτσης”, αποτυπώνει τον ναυπηγικό πλούτο που χάθηκε και προτείνει τρόπους αποφυγής των διαλύσεων στο μέλλον: να ανασχεδιαστεί τώρα η πολιτική των αποσύρσεων ευνοώντας τη μετατροπή τους σε σκάφη αναψυχής από ιδιώτες, να διατηρηθεί η μεταβίβασή τους σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς αφού λυθεί το πρόβλημα της συντήρησής τους, να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη του αλιευτικού τουρισμού γιατί έτσι θα παραμείνουν τα σκάφη στη θάλασσα και στα χέρια των ψαράδων.