Η Ελλάδα του Ζακ Λακαριέρ

Toν Σεπτέμβριο του 2005 για λίγες μέρες έμεινε στην Τήνο ο Ζακ Λακαριέρ, προκειμένου να παρευρεθεί και να μιλήσει στο Φεστιβάλ του Δήμου Εξωμβούργου. Μίλησε ατενίζοντας το Αιγαίο. Ξετύλιξε τις μνήμες του από τη στενή αλλά καρδιακή σχέση του με την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Είχε προηγηθεί στο βήμα ο φίλος του ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, ο οποίος εξέφρασε την ευτυχία του γιατί ενθάρρυνε τον νεαρό τότε Λακαριέρ, φοιτητή ακόμα, να ασχοληθεί με τον ελληνικό πολιτισμό.

«Το μόνο σημαντικό που έκανα ήταν ότι μέσα από τις μεταφράσεις μου έδωσα μια συνέχεια στη Σαπφώ, τους Ορφικούς Ύμνους, τον Ακάθιστο Ύμνο, τον Μακρυγιάννη, τους Έλληνες ποιητές, τα κλέφτικα και τα ρεμπέτικα τραγούδια». Η Ελλάδα, είπε, τέλος, «με την τόσο πλούσια και σημαντική ιστορία της, ανήκει στους Έλληνες και όχι στους τουρίστες. Είναι ένα πολύτιμο κομμάτι για τους πολίτες του κόσμου με συνείδηση».

Είπε πολλά ο πάντοτε κεφάτος 76χρονος συγγραφέας, μεταφραστής, αλλά κυρίως πολίτης του κόσμου και του πολιτισμού, φιλέλληνας Λακαριέρ. Θυμήθηκε στα 1947 όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα παίζοντας στους «Πέρσες» του Αισχύλου το ρόλο του Ξέρξη, παράσταση-όπερα στη γαλλική γλώσσα... «Ήρθαμε από τη Γαλλία, χωρίς αμοιβή, μόνο και μόνο για να παίξουμε αρχαία τραγωδία στην Επίδαυρο. Δώδεκα χιλιάδες θεατές παρακολούθησαν αυτή την παράσταση κι όταν αποχώρησαν όλοι, άλλοι με γαϊδουράκια κι άλλοι με τα πόδια, ο θίασος έμεινε στη σκηνή μέχρι το πρωί ακούγοντας τα τζιτζίκια, τις κουκουβάγιες και τα άλλα πουλιά, που είχαν αρχίσει να τραγουδούν, αναζητώντας τα βαθύτερα νοήματα του έργου του Αισχύλου. Νοήματα για την ειρήνη και τον άνθρωπο».

Από τις 3 Δεκεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη θα παρουσιαστούν φωτογραφίες μαυρόασπρες και έγχρωμες του συγγραφέα που αφιέρωσε τη ζωή και το έργο του στην Ελλάδα με τίτλο «Η Ελλάδα του Ζακ Λακαριέρ»

Υπήρξε από τους πιο προσεκτικούς παρατηρητές της, τόσο στα γραπτά όσο και στις φωτογραφίες του, τις οποίες θα δούμε για πρώτη φορά, τρία χρόνια μετά τον θάνατό του το 2005, συγκεντρωμένες σε μια έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς, 3 Δεκεμβρίου - 6 Ιανουαρίου).

Συντροφιά με μια Λάικα, ο συγγραφέας του «Ελληνικού καλοκαιριού» περιπλανήθηκε πολλές φορές και έμεινε για μεγάλα διαστήματα στη χώρα μας από το 1947 κι έπειτα.

Οι εικόνες του, μαυρόασπρες και έγχρωμες, χρονολογούνται από την εποχή που πρωτοθαμπώθηκε από τον ελληνικό ήλιο, όπως έχει γράψει. «Ανακάλυπτα τότε τα νησιά παραδομένα στο φως και το αναπόφευκτο δίδυμό του: τη σκιά. Και, πάνω σ' αυτά τα «πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου, για τα οποία μιλάει ο Ελύτης, τις επιφάνειες, όπου ανάγλυφα και όγκοι καταλύονταν για να μεταμορφωθούν στην ασπρόμαυρη σκακιέρα του ήλιου».

Η μία από τις δύο ενότητες της έκθεσης περιλαμβάνει φωτογραφίες με τόπους και πρόσωπα από τη «γεωμετρική χώρα όπου ο ήλιος παίζει μαθηματικά παιχνίδια με τη σκιά».

Ο Λακαριέρ επισκέφτηκε επανειλημμένα και το Άγιον Όρος, «το Θιβέτ του χριστιανικού κόσμου». Εκεί, στα χρόνια 1950, 1952 και 1953, απαθανάτισε εκείνους τους μοναχούς και ερημίτες του Άθω «που είχαν βρει καταφύγιο μέσα σε σπηλιές σχεδόν απροσπέλαστες και είχαν δώσει όρκο να διακόψουν κάθε σχέση με την κοσμική ζωή».

Με την έκθεση «Η Ελλάδα του Ζακ Λακαριέρ» συμμετέχει στο Athens Photo Festival το Γαλλικό Ινστιτούτο, με αφορμή τη γαλλική προεδρία του συμβουλίου της ΕΕ.

Πηγή: www.kykladesnews.gr