Τα πλάσματα της θάλασσας προσανατολίζονται "διαβάζοντας" μαγνητικούς χάρτες ωκεανών

Οι επιστήμονες πιθανότατα έλυσαν ένα από το μεγαλύτερα αινίγματα της θαλάσσιας βιολογίας: πώς τα πλάσματα των θαλασσών προσανατολίζονται και βρίσκουν με θαυμαστή ακρίβεια το δρόμο τους μέσα σε χιλιάδες χιλιόμετρα ωκεανών. Συγκεκριμένα, βρήκαν σαφείς ενδείξεις ότι οι θαλάσσιες χελώνες και ο σολομός μπορούν να διαβάζουν τους μαγνητικούς χάρτες των διαφόρων περιοχών και στη συνέχεια να τους αποτυπώνουν στη μνήμη τους.

Πολλά άλλα είδη, όπως οι φάλαινες και οι καρχαρίες, πιθανότατα χρησιμοποιούν παρόμοιες τεχνικές πλοήγησης στις θάλασσες. Μπορούν επίσης να διαβάζουν και να θυμούνται τις διακυμάνσεις και αποκλίσεις του γήινου μαγνητικού πεδίου, σύμφωνα με δημοσίευμα των Times του Λονδίνου.

Όπως δήλωσε ο υπεύθυνος της έρευνας, Κένεθ Λόμαν, καθηγητής βιολογίας στο πανεπιστήμιο της Β.Καρολίνα των ΗΠΑ, σε μερικές περιοχές των ωκεανών υπάρχουν βράχοι πλούσιοι σε μαγνητικά ορυκτά που παράγουν τοπικές ανωμαλίες, οι οποίες φαίνεται πως, αντί να δημιουργούν προβλήματα στους μαγνητικά ευαίσθητους οργανισμούς της θάλασσας, τους βοηθούν ως "οδοδείκτες" για να προσανατολισθούν.

Οι επιστήμονες εδώ και καιρό γνώριζαν ότι το μαγνητικό πεδίο της Γης παρουσιάζει ελαφρές ανωμαλίες, με συνέπεια κάθε ωκεανός να έχει τη δική του ξεχωριστή "μαγνητική υπογραφή". Δεν ήταν όμως σίγουροι κατά πόσον τα ψάρια και τα θηλαστικά της θάλασσας μπορούσαν να αναγνωρίσουν αυτές τις μαγνητικές "ιδιοτροπίες".

Ο σολομός θεωρείτο ότι βρίσκει το ποτάμι όπου γεννήθηκε "μυρίζοντας" το νερό με τα βράγχια του, όμως πρόσφατα οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτό τελικά μπορεί να συμβεί μόνο σε σχετικά μικρές αποστάσεις. Μια εναλλακτική ερμηνεία είναι ότι οι σολομοί βρίσκουν το δρόμο τους με υδροδυναμικό τρόπο, ανιχνεύοντας την κίνηση του νερού, που δημιουργείται από τα διαφορετικά ρεύματα και τους κυματισμούς κάθε περιοχής των θαλασσών, όπως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, με την ακτογραμμή και το βυθό.

Όμως η έρευνα του Λόμαν δείχνει πλέον ότι παρόλο που πολλά θαλάσσια πλάσματα χρησιμοποιούν και τις τρεις μεθόδους (μαγνητική πλοήγηση, "μύρισμα" νερού, υδροδυναμική ανίχνευση), η μαγνητική πλοήγηση είναι μακράν η πιο σημαντική μέθοδος για τις μεγάλες αποστάσεις. Τα πειράματά του έγιναν κυρίως με θαλάσσιες χελώνες και σολομούς, επειδή αυτά τα δύο είδη μεταναστεύουν σε μεγάλες αποστάσεις και για μεγάλες χρονικές περιόδους, όμως φαίνεται πάντα να θυμούνται πώς να γυρίσουν στο "σπίτι" τους.

Σε ένα από τα πειράματά του αποδείχθηκε ότι οι νεογέννητες χελώνες διαθέτουν ήδη ένα ενσωματωμένο μαγνητικό χάρτη, που τις βοηθά να προσανατολίζονται κατά τις πρώτες μεταναστεύσεις τους, όταν διασχίζουν τον Ατλαντικό ωκεανό.

http://culture.ana-mpa.gr